
Het was de nacht voor Halloween toen Sara, een junior analist, het netwerkverkeer aan het monitoren was op signalen van malware. Terwijl ze data op de server van een cliënt aan het bekijken was, viel haar iets vreemds op, een proces wat bezig was op de achtergrond. Het kwam niet overeen met een van de bekende handtekeningen, maar bleef zichzelf wel namaken. Ongeacht hoe vaak ze probeerde dit stop te zetten, het bleef maar terugkomen. Iedere keer net iets gecompliceerder dan de vorige.
Hoe vaker ze ernaar keek, des te vreemder het werd. De malware was haar naam aan het inbedden in logbestanden en wijzigde tijdstempels om vreemde gebeurtenissen weer te geven, zoals crashes om precies 3:33 uur. Hoe vaker het gebeurde, hoe meer Sara begon te vermoeden dat iemand haar aan het bekijken was, alsof ze niet alleen was. Ze keek over haar schouder om er zeker van te zijn dat er niemand anders aanwezig was om grappen met haar uit te halen. Het is natuurlijk Halloween…
Ze begon berichten te krijgen, met teksten als ‘’Je had niet zo diep moeten graven’’ en ‘’Ik ben dichterbij dan je denkt’’. Ondanks dat ze alleen op kantoor was, begon Sara zacht gefluister door haar headset heen te horen evenals het geluid van een toetsenbord wat niet van haar afkomstig was. Even dacht ze dat ze het zag spoken, maar toen ging haar camera automatisch aan en begon die haar op te nemen. Ze begon zich onveilig te voelen, denkende dat dit niet echt kon zijn.
Als laatste hoop, begon Sara te proberen haar netwerk dicht te gooien. Iedere keer dat ze opnieuw opstartte, begon de malware automatisch weer terug te komen, complexer en gevaarlijker dan eerst.
Het was alsof iets of iemand binnenin het netwerk haar aan het bekijken was. Iets dat haar iedere beweging volgde. Sara’s laatste verslag was kort: ‘’Je had Exclusive Networks moeten bellen, Sara’’. De volgende ochtend was Sara weg. Tot op de dag van vandaag heeft niemand meer iets van haar vernomen.